नवीन वर्षात पैशाचे उड्डाणपूल बांधूया!

 

या, श्रीमंत होण्याची सुरुवात करूया! चला या नवीन वर्षाचा एक संकल्प करूया... नवीन वर्षात मी पैसा कमावणार. माझी गुंतवणूक मीच करणार आणि माझा नफा मीच कमावणार. माझी कर्जे मीच फेडणार. माझ्या आयुष्यातल्या प्रत्येक आर्थिक अडचणींवर उड्डाणपूल बांधण्याचा कार्यक्रम मी या नवीन वर्षात सुरू करणार!

शेअर बाजार -सट्टा-असं काही म्हटलं की नुकसान -कर्ज -दिवाळखोरी-असंच चित्र डोळ्यांसमोर उभे राहण्याचे दिवस आता राहिले नाहीत, पण अजूनही मराठी माणसाला शेअर बाजाराची आणि त्यातल्या गुंतवणुकीबद्दल जी अढी आहे ती नाहिशी झालेली नाही.

योग्य वेळी कमीत कमी गुंतवणूक करणारा भवसागर तरून जातो आणि न करणारा नवसागरात बुडून जातो हे समजूनही अंगवळणी न पडणे ही आपली शोकांतिका आहे. मुळात मनात पैशाची सांगड पाप पुण्याशी घातलेली आहे ती वर्षानुवर्षाच्या गरिबीने. त्यामुळे गुंतवणुकीला सट्टा समजणारी आपण माणसे. जास्त पैसे कमावणे -गरजेपेक्षा चार पैसे जास्त खिशात असणे याची पण आपल्याला भीती. 

मराठी माणसाची (शेअर बाजारातील ) प्रतिमा उत्तम नोकरी करणारा माणूस अशी आहे. सचोटीने काम करणे हे त्याचे भांडवल आहे. त्यामुळे कर्ज देणार्‍याला हवी तशी प्रतिमा (प्रोफाईल)मराठी माणसाची आहे. त्यामुळे गरजेला कर्ज घेणारा मराठी माणूस गूंतवणूक करून पैसे कमावण्याच्या मार्गाला न जाता कर्ज काढून गरज भागवण्याच्या मागे असतो. साहजिकच आहे की मराठी माणसाच्या हातात शेअर बाजारातला एकही शेअर नसेल पण को ऑपरेटिव्ह क्रेडिट सोसायटीचे शेअर पहिल्या पगाराच्या दिवशी असतील.

कदाचित ही विधाने अतिरंजित वाटत असतील तर फोर्टमधल्या एखाद्या पेपर स्टॉलवर नजर ठेवा. बर्‍याच वेळा नव्या नोकरीचे फॉर्म आणि शेअर्सच्या नव्या इश्यूचे फॉर्म एकाच पेपरवाल्याकडे असतात. तासाभरात पन्नास नोकरीचे फॉर्म विकले जातात पण आमचा मराठी माणूस फुकट मिळणारा गुंतवणुकीचा फॉर्म उचलताना दिसणार नाही.

पण नोकरीतला माणूस दरवर्षी गरीब होत जातो हे सत्य आपल्या लक्षात येत नाही.

आपर्‍याला पगार मिळतात वर्षभरात फक्त बारा. 

त्यापैकी एक फंडात जमा होतो. 

एक आयकरात जातो. 

एक वैयक्तिक कर्ज फेडण्यात जातो.

एक पगार लग्न-बारशी किंवा इतर सामाजिक जबाबदार्‍यांसाठी.

अचानक उद्भवणार्‍या समस्यांसाठी एक पगार जातो. 

एक पगार विम्याचे हप्ते भरण्यात.

हातात उरले पगार सहा. त्यात खर्च चालवायचा बारा महिन्यांचा. 

पुढच्या दोन वर्षांत महागाई वाढली की हे प्रमाण पाच पगार आणि बारा महिने असे होईल.

म्हणजे एकूण अंदाजपत्रक असलंच तर ते तुटीचे आहे.

मग आपला संसार चालतो कसा? 

तो चालतो कर्ज काढून किंवा हातात अचानक लाभानी येणारे पैसे वापरून. दरवर्षी नवीन कर्ज काढून किंवा असलेल्या कर्जाची मुदत वाढवून.

थोडक्यात काय तर आगामी भविष्यकाळातील मिळणारा वाढीव पगार वर्तमान काळातच संपून जातो. 

मग या दुष्टचक्रातून सुटका होणार कशी? 

दरवर्षी पैसे कमी पडत असल्याची भावना वारंवार जागृत झाल्यावर खटपट सुरू होते जास्त पैसे मिळवण्याच्या सोप्या तोडग्याची आणि मग आपली गाठ पडते पैसे खाणार्‍या लांडग्यांशी. हे लांडगे वेगवेगळ्या नावानी आपल्या समाजात फिरत असतात. कधी त्यांचे नाव कल्पवृक्ष असते तर कधी शेरेकर तर कधी उदय आचार्य तर कधी लिमोझिन. गेल्या दहा वर्षांत अशा लांडग्यांनी आपल्याला जवळजवळ दहा हजार कोटींना नागवले आहे.

या लांडग्यांच्या तोंडी घास घालण्यापेक्षा तेच पैसे फक्त आय.पी.ओ. म्हणजे नव्या कंपन्यांच्या निर्धोक गुंतवणुकीत टाकले असते तर काय झाले असते ते पहा. फक्त गेल्या वर्षाचा म्हणजे २०१०चा विचार करा. समजा गुंतवणुकीची सुरुवात जानेवारी महिन्यापासून केली असती तर डिसेंबरपर्यंत प्रत्येक गुंतवणुकीवर चाळीस टक्क्यांचा नफा झाला असता. म्हणजे एक वर्षात एका लाखाचे कमीतकमी दोन लाख झाले असते. (आणि आपले पैसे आपल्याच ताब्यात राहिले असते. थोडक्यात एकच रस्ता आहे या गरिबीच्या दुष्टचक्रातून बाहेर येण्याचा तो म्हणजे सुयोग्य गुंतवणुकीचा.

एक प्रश्‍न मनात नक्की येईल तो म्हणजे मी गुंतवणूक का करायची? कारण तुमची बचत खात्यातली रक्कम अडीच ते तीन टक्के व्याज देते -मुदतबंद खात्यावर परतावा फक्त आठ टक्के मिळतो आणि महागाई दहा टक्क्यांनी वाढते. म्हणजे दरवर्षी बचतीची किंमत वाढण्याऐवजी कमी होत जाते आहे. महागाईवर मात करायची असेल तर महागाईपेक्षा जास्त दरानी वाढ होईल अशाच क्षेत्रात जायला हवे. या साठी अनेक रस्ते आहेत .

क्रमांक एक : शेअर बाजारात गुंतवणूक .

क्रमांक दोन : कमोडिटी बाजारात गुंतवणूक करण.

क्रमांक तीन : फॉरेन एक्सेंजची खरेदी विक्री म्हणजेच फॉरेक्स मार्केट

तीन पर्यायातून कुठलाही निवडा. हे दर महिन्यात -दर आठवड्यात दर दिवशी उत्पन्न मिळवून देणारे तीन सोपान आहेत. सोपे आहेत म्हणून ते सोपान आहेत . सुरुवात मात्र शेअर बाजारातून करायला हवी.