PUPUTUPU: September 2010

Thursday, September 30, 2010

Ayodhya verdict

    * Sunni Waqf Board to appeal in Supreme Court
    * Property to be divided between Hindus, Muslims
    * Disputed site is birthplace of Lord Ram: Judgement
    * Status Quo for 3 months: Verdict
    * 1/3 for Sunni Waqf Board, 1/3 for Nirmohi Akhara, 1/3 for Ram Lalla
    * Hindus to get part where idols are kept
    * Can't treat disputed building as mosque: Judgement
    * Building not used by Muslims to pray: Judgement

Federal Bank Clerks & Probationary Officers vacancies

Federal Bank Clerks & Probationary Officers Vacancies

Credit Officers

Graduates with minimum 5 years experience in officers cadre in credit departments at Head Office/Zonal Office Regional Office/large branches of any commercial bank. Salary and scale will be commensurate with experience and qualification.

Probationary Officers

Graduates in any discipline with minimum 60% marks, born on or after 01.07.1984

Clerks

Graduates with minimum 55% marks for science subjects and minimum 50% marks for other streams, born on or after 01.07.1986.

For details click here

Wednesday, September 29, 2010

Indian property market ranked fifth in investment potential

FICCI-Ernst & Young real estate study analyses future prospects

A FICCI-Ernst & Young Real Estate study titled 'Realty Decoded: Investing across borders' calls for the creation of a regulatory body for real estate, grant of infrastructure status to housing, liberal policies with regards to Real Estate MFs and Investment Trusts, modification in FDI norms for early exit and affordable housing and streamlining of the approval process for housing and real estate projects. Released at the International Real Estate Summit 2010, the study reveals that of the nine countries - India, China, USA, UK, Germany, Singapore, UAE, Brazil and Russia - the most economically proactive and stable nations are the countries likely to hold the most significant potential for future realty investment.
Demand driven market recovery
Dr. Amit Mitra, Secretary General, FICCI, says," The recovery in Indian real estate has come primarily on the back of a strong demand for residential real estate led by improved consumer confidence, economic recovery and improved job opportunities. With projections of over 8% growth expected this fiscal, investors are returning to India with greater confidence. The future of Indian real estate would significantly depend on investor friendly policies, clear and transparent regulatory framework for the sector."

Global recovery creates opportunities
"Amid diverse and evolving market dynamics, the speed of globalization and the integration of the global economy - including finance - has continued to make the world more closely connected. As the global economy continues to recover, real estate investors worldwide are poised to take advantage of investment opportunities", according to Ajit Krishnan, Partner & National Leader-Infrastructure Practice, Ernst & Young.

Emerging economies preferred
Emerging market economies, particularly China, Brazil, Russia and India, are currently the world's fastest-growing economies. Collectively, these markets are well on their way to becoming a global economic force to be reckoned with.

India ranks fifth
The FICCI-E&Y study notes that India ranks fifth on account of a strong economic growth and a developing real estate market. With more focus on the regulatory environment, India has the potential to become a favoured investment destination. Even amid cautious market sentiment and the tightening of government policies, China remains attractive as an investment destination primarily due to its impressive economic growth record and favourable demographics. Due to their developed real estate markets and streamlined regulatory environment, developed nations like the US, UK and the Singapore closely follow China on the index.

Real estate quality essential
The efficiency of our businesses and quality of life for our human resources are largely determined by the quality of real estate. Accelerated progress both socially and economically needs an environment conducive to growth, which can be fostered by good real estate practices. If India wishes to stay ahead in the economic race, there is a strong need to improve the regulatory environment to facilitate real estate development.
The study talks about the comparison of regulatory environment across nine geographies which are India, China, USA, UK, Germany, Singapore, UAE, Brazil and Russia.

Best Hotels in Thane and Kalwa

5 Reasons why morning is the best time to excercise and Kids Yoga

Underwater Wallpapers

__._,_.___

Mix Pics (China)

Sensex at 20K. What am I going to do? Nothing

I will stick to my SIPs from before and let the powerful twin forces of compound interest and time weave their magic

Our stock market comprises two distinct sets of investors —the first set is the foreign institutional investors (FIIs) who had till the beginning of 2008 pumped in over $60 billion of their money into our stocks. The second set consists of us domestic investors.

Ironically, it is we domestic investors who have traditionally shown far little conviction and confidence in our own markets than our foreign counterparts. When the foreigners invest their billions, thereby driving prices up, we tend to jump on the bandwagon and enjoy the joyride. And when the foreigners liquidate their holdings, thereby driving down stock prices, we stampede out trying to beat them to the exit.

Yes, today the Sensex is at 20,000 — and before the throes of delirium begin, let's pause for a bit and try and get a perspective. A brief look in the rearview mirror will tell us that it was hardly a year-and-a-half ago, on March 9, 2009 that the market had fallen all the way down to 8160. And really, nothing much has changed since. Even then, corporate earnings were healthy, GDP growth was good and inflation was in fact lower. Why then is the index up by more than 145%? The answer lies in those three words again — foreign institutional investors.

2009 was the year during which the turmoil in the Western economies was at its peak.

Wall Street giants had fallen by the way side and for a while, there was a real fear of a systemic collapse of the financial system. Consequently, these foreign investors had sold heavily, not because there was something fundamentally wrong with India but because their parent bodies were in deep trouble abroad. Out of the $60 billion, almost a quarter was exported out. And as the basic economic law of demand-supply dictates, when supply exceeds demand, prices fall.

Now the cycle has reversed and the flipside of the above event is playing out. Since the beginning of the year, foreign investors have injected around $18 billion (Rs 81,000 crore) into the market, thereby taking the Sensex to its current level. Looks like the occidental financial crisis has passed, or at the very least, things aren't as bad as they were a year ago. Spurning the anaemic growth that Western markets offer, money is fast finding its way to robust emerging markets like India.

How long this horsepower of this money-supply will last is anybody's guess. But till it does, markets will continue to rise. Till, of course, the next imported crisis hits. In the meanwhile, it is important not to get overawed by the situation and instead play each ball on its merit.

So here's what I am going to do — nothing. After carefully studying them, I have invested in some stocks and some mutual funds and I am convinced that these remain intrinsically good investments. The index falling isn't going to suddenly reverse the quality of these investments. If anything, I shall look forward to picking up some cheap but quality stuff. Conversely, though the index flourishing is welcome, I am not into this for short-term profits.

Regular readers of this column would know that I am an evangelist of long-term investing. Actually, the term 'long-term investing' in my dictionary is a euphemism for the combination of the powerful twin forces of compound interest and time. Compound interest in solitude means little. And time without the company of compound interest is equally meaningless. So I will let compound interest do its work in the company of time.

In the meanwhile I shall continue my participation in the market by means of systematic investing or SIPs. If the market falls, I get the same stuff cheaper. If the market rises, since I am anyway participating, I make profits. Either way, I win. It is really as simple as that.

Also, the reason that I can go to bed peacefully and get a good night's rest without worrying about what the Sensex would be up to the next day is because I haven't invested a rupee more in the market than what my risk appetite allows me to. Consequently, even if the stock market were to shut down, though it would dent the finances, my existence or that of my family's will not be threatened. This is asset allocation — basically the process of consciously spreading your investments across various asset classes in order to insulate your entire portfolio from the poor performance of any one single class of securities. The objective is to balance risk by means of diversifying.

All of us would do well to treat the current environment (of the market yo-yoing from 21,000 to 8,100 back to 20,000) as a very important life lesson. Investor memories tend to be notoriously short. Though the seduction to throw the kitchen sink behind equities is strong right now, it is important to maintain a cool head.

Investing all your money in any one type or class of instrument is always risky, no matter what the instrument is. Instead, consciously spread your investments regardless of the external environment. Amidst all the noise, do not let go of the basics. Keep it simple, keep it real. Have around 15-20% of your portfolio invested in gold, for gold is an effective hedge during uncertain times. Don't buy physical gold, instead use exchange-traded funds (ETFs). Allocate another 20% to gilt funds. Cash can command around 15%. The balance can and should be invested in equity, not in a lump sum, but in a staggered manner through systematic investment plans (SIPs).

Don't borrow to invest. Ever. Do not listen to tips that your neighbour, train friend or office colleague is so gung-ho about. Even if you listen, do not act upon the tip. Instead keep it in mind and be sure to check after a year or so what actually did happen to the hot stock that everyone was so excited about. That is, if it is still traded. Invest with mutual funds with an established track record of at least five years. Choose plain vanilla diversified funds. Then hold fast, hold tight and hold out. And yes, sleep well.

Fruits and Pesticides

Are you consuming your daily recommended number of fruits?
Beware, you may also be consuming more than your daily allotment of PESTICIDES.

Peaches top the list of most pesticide-ridden fruits, with some combination of up to 53 pesticides found on all the peaches in the study...yikes. With their relatively thin skin, peeling and washing can only do so much, so this one tops the list of fruits to definitely buy organic whenever possible.

An apple a day might keep the doctor away, but too many conventionally-grown apples might eventually send you to the doctor. Apples had 50 different pesticides found on them, so if you pick apples instead of gum to fight bad breath, pick organic apples

With 97.3 percent of the samples testing positive for pesticides, nectarines are third on the list of fruits with a high pesticide load. 85.3 percent of the samples of the fruit known by some as "peaches without the fuzz" had multiple pesticides on a single sample -- the second-highest number, behind peaches.

With 38 different pesticides found, strawberries check in as the fourth fruit to buy organic whenever possible. And, without a skin, there isn't much between you and whatever has happened to accumulate on the berries.

Cherries are the next fruit on the list of the 12 most contaminated fruits, that, when combined with commonly pesticide-laden vegetables, will expose a person to about 10 pesticides per day, on average.

Imported grapes earned the spot as sixth-dirtiest fruit on the list; interestingly, grapes grown in the U.S. Also earn a spot, though further down the list.

Pears are next on the list, based on the six methods that each piece of fruit was tested by: percent of the samples tested with detectable pesticides, and percent with two or more pesticides; average number of pesticides found on a sample, and average amount (level in parts per million) of all pesticides found, maximum number of pesticides found on a single sample, and number of pesticides found in total. Given all that, that pears are in the middle of the pack.

Raspberries check in at number eight on the list. And what damage could a little pesticide on a little raspberry do? According to a study in the journal Occupational and Environmental Medicine found that people who had been exposed to even low levels of pesticides were found to be 1.13 times as likely to have Parkinson's disease as those who had never been exposed.

Grapes are back on the list, this time for those grown in the U.S. And, while grapes aren't regularly peeled before they're eaten, they should definitely still be washed, because washing does reduce levels of some pesticides. However, other pesticides are also taken up internally into the plant, are in the fruit, and cannot be washed off.

Plums round out the top 10. Like the other stone fruits on the list, they're tough to scrub, and aren't really receptive to quick 'n easy peeling, so going organic is your best bet for healthy, clean plums. And, while scientists from Israel have been able to genetically modify plums to deliver a huge payload of antioxidants, we still have to ask, is it worth the potential risk?

Oranges go to eleven on the list. Part of the reason they're further down is that they have a thick rind that is often discarded (or composted, though orange peels show surprising promise as feedstock for ethanol as well) rather than eaten, as with stone fruits, grapes, and other fruits with edible skins. Still, if you like to cook with zest of the rind and want to minimize your risk from one of the most-consumed fruits, stick with organic oranges.

Rounding out the list are tangerines. Similar to an orange (and sometimes mistaken for them), the tangerine tends to be smaller, and many have thinner rinds than most oranges. That means a bit less real estate for pesticide-blocking.

खारट कॉफी

(ही कथा मला माझ्या मेल बॉक्स मध्ये आली होती ती इथे देत आहे.)

त्याला ती एका पार्टीत भेटली.

खुप सुंदर होती ती. साहजिकच तिच्या मागे खुपजण होते.

ती सुंदर होती, बुध्दिमानही होती. सर्वांनाच हवीहवीशी वाटणारी. पण ती कोणालाच जवळीक साधु देत नव्हती.

तो फार साधा, आर. के. लक्ष्मणच्या 'कॉमनमॅन' सारखा.

त्याला तर त्याचे मित्रही भाव देत नव्हते. मग तिच्यासारख्या मुली तर चंद्राइतक्या अप्राप्यच!

तिचं त्याच्याकडं लक्षही नव्हतं त्या पार्टीत. आपल्याच विश्वात मश्गुल होती ती!!!

पण आपण धाडस करायचच, असं ठरवून, सारं बळ एकवटुन त्यानं तिला विचारलं,

'तु पार्टी संपल्यावर माझ्याबरोबर कॉफी प्यायला येशील?'

तिला 'नाही' म्हणणं फार सोप्पं होतं. पण त्याच्या डोळ्यांतले नितळ, पारदर्शी भाव आणि आवाजातलं आर्जव जाणुन तिला का कोण जाणे, 'हो' म्हणावसं वाटलं.

ती 'हो' म्हणाली आणि त्याचं टेन्शन शतपटीनं वाढलं.

या शक्यतेचा त्यानं विचारच केला नव्हता!!!

जवळच्याच कॉफी पार्लरमध्ये दोघं कोप-यातल्या टेबलावर बसली.

कॉफीची ऑर्डर दिली.

पण काय बोलायचं, हे त्याला सुचेचना! तो खुपच नर्व्हस झाला होता.

आणि या गप्प गप्प अशा विचित्र डेटनं तीसुध्दा अवघडली.

झक मारली आणि याला हो म्हटलं, असंही मनात आलं तिच्या!!!

कॉफीचा एक घोट पोटात गेल्यावर अचानक त्याला कंठ फुटला.

त्यानं वेटरला हाक मारली.

वेटर प्रश्नार्थक चेह-यानं टेबलाजवळ येऊन उभा राहीला.

तो म्हणाला, 'थोडं मीठ देता? मला कॉफीत टाकायचंय!'

सारं कॉफी शॉप या अनपेक्षित मागणीनं गोंधळात पडलं.

विचित्र नजरेनं सारे त्याच्याकडे पाहु लागले.

तीसुध्दा!

वेटरनं मुकाट्याने मीठ आणुन दिलं आणि देताना - "कैसे कैसे लोग आते है!" अशा अर्थाचा चेहराही केला.

त्यानं मीठ कॉफीत टाकलं आणि तो कॉफी पिऊ लागला!

ती खरंच गोंधळली होती. अशी विचित्र डेट आणि आता कॉफीमध्ये चक्क मीठ!

अखेरीस तिनं विचारलंच "पण तुला ही अशी जगावेगळी सवय कशी काय लागली?"

"माझं लहानपण समुद्रकाठी गेलं..." शब्दांची जुळवाजुळव करत तो म्हणाला...

"सारखा मी समुद्राच्या पाण्यात खेळत असे. आई कॉफी प्यायला हाक मारायची, तसा मी धावत धावत व्हरांड्यात येई आणि खारटलेल्या पाण्यानं खारटलेली बोटं बशीतल्या कॉफीत बुडवून पीत असे.

आता आई राहिली नाही. आणि ते समुद्रकाठचं घरही. पण खारट कॉफीची चव जिभेवर आहे.

खारटलेल्या कॉफीनं मला लहानपणच्या आठवणी पुन्हा भेटतात. ती चव बरोबर सगळं बालपण घेऊन येते..." भरलेल्या डोळ्यांनी तो म्हणाला.

तिचं ह्र्दय भरून आलं - त्याच्या निरागसतेनं.

किती हळुवार होतं त्याचं मन.

मग तीही बोलली... आपल्या दुरवरच्या घराबद्दल, बाबांबद्दल... तिच्या स्वप्नांबद्दल... खरचं खुप छान डेट झाली ती!!!

मग ते पुन्हा पुन्हा भेटत राहीले.

अखेर तिला पटलं, हाच आपला जीवनसाथी.

तो शांत होता. संयमी होता. हळुवार होता. तिची काळजी घेणारा होता.

मग एके दिवशी दोघांनी ठरवलं आणि लग्न केलं!

चार-चौघांसारखं आयुष्य सुरु झालं आणि दिवस खुप मजेत जाऊ लागले.

एखाद्या परीकथेसारखे.

खरंच त्यांचं आयुष्य खुप सुखी होतं.

ती त्याच्यासाठी सर्वकाही करायची. कॉफीसुध्दा!

आणि हो, त्याच्या बालपणाशी त्याची नाळ जोडलेली राहण्यासाठी चिमुटभर मीठही टाकायची त्या कॉफीत!

अशीच भर्रकन ४० वर्षं कधी उडुन गेली, ते कळंलच नाही.

एके रात्री तो झोपला, तो पुन्हा कधीच न उठण्यासाठी...!

काही दिवसांनी ती सावरली.

रोजचे व्यवहार नेहमीप्रमाणे करू लागली.

एकदा सहज म्हणुन त्याचं पुस्तकांच कपाट आवरायला घेतलं असताना तिला त्यात एक चिठ्ठी सापडली.

त्याच्या अखेरच्या दिवसात त्यानं ती कधीतरी लिहीली होती.

"माझ्या प्रिये, मला माफ कर!

आयुष्यभर मी तुझ्याशी एका बाबतीत खोटं वागलो, त्याबद्द्ल मला क्षमा कर! हे एकच असत्य मी तुझ्याशी बोललो...

पहिल्यांदा आणि शेवटचं! आयुष्यभर ही खंत मला जाचत राहिली. पण मी कधी तुला खरं सांगण्याची हिंमत करू शकलो नाही...

केवळ तु मला खोटारडा म्हणशील आणि मी तुला गमावून बसेन या भीतीने!

प्रिये, आपण सर्वप्रथम जेव्हा कॉफी पार्लरमध्ये भेटलो, तेव्हा मला कॉफीमध्ये घालण्यासाठी खरं तर साखर हवी होती!

त्या क्षणाला मी इतका नर्व्हस झालो होतो, की मी साखरेऐवजी चुकून मीठ मागितलं वेटरकडे.

आणि मग त्या विषयावरून आपलं संभाषण सुरू झालं म्हणुन मी ते तसंच पुढे चालवून घेतलं...

खारट कॉफी मला आवडत नाही. किती विचित्र चव ती!

पण मला तु खुप आवडतेस...

आणि तुला गमावू नये म्हणुन आयुष्यभर मी खारट कॉफी मी पीत राहिलो...

...आता मरण्याआधी मी तुझ्यापाशी सत्य उघड केलंच पाहीजे नाही तर हे खोटेपणाचं ओझं मी पेलू शकणार नाही!

प्लीज - मला माफ करशील?"

Love @ First Sight म्हणतात अस काही.

Love @ First Sight म्हणतात अस काही.

नवजीवन सोसायटी मध्ये ४ थ्या माळ्यावर असलेल्या माझ्या घराच्या अगदी समोर तो राहायचा....प्रणय नाव त्याच ...५ वर्षांनी मोठा होता तो ज्या दिवसापासून राहायला आला त्यादिवसापासूनच मला तो आवडायला लागला ......Love @ First Sight म्हणतात अस काही. आणि त्यात भर म्हणजे त्याच आकर्षक व्यक्तिमत्व कोणाच्याही डोळ्यात भरेल अस होत.......नवीन व्यक्तिन्शी बोलतानाही जुने मित्र असल्यासारखाच बोलायचं त्यामुळे कुणीही त्याच्याशी पटकन मैत्री करायचे.....त्यामुळेच प्रणय माझ्या मनात भरला पण त्याला सांगण्याची हिम्मत झाली नाही.येता जाता त्याच्याकडे नुसती चोरट्या नजरेने बघत रहायची.त्याच्या नजरेतून हि गोष्ट सुटली नाही.मग तोही माझ्याकडे बघायला लागला.दोघेही एकमेकांच्या प्रेमात अगदी नकळत पडलो.नवरात्र मध्ये गरबा खेळायला गेले तेव्हा तर तो फक्त माझ्याशीच खेळत होता मला थोड विचित्र वाटल पण मनात वेदनेची एक सुखद लहर उमटत होती.त्याचा सहवास हवाहवासा वाटत होता.हा गरबा कधी संपूच नये अस वाटत होत.

त्या दिवशी रात्री मैत्रिणीबरोबर घरी आले तोही आमच्या पाठोपाठ येत होता. नवीन असल्यामुळे आम्ही कोणी त्याच्याशी जास्त बोलत नव्हतो.मैत्रीण दुसर्या विंग मध्ये रहायची. त्यामुळे ती निघून गेली.मी आमच्या विंगच्या खाली आले. लिफ्ट च button प्रेस केल.हळूच त्याची पावलं माझ्या मागे आल्याचा भास झाला.हृदयाचे ठोके वाढले होते हातातल्या काठ्यांशी चाळा करत मी उभे होते. लिफ्ट आली दार उघडल. घाबरत हळूच पाय आत ठेवला.तोही आत आला.येताना तो माझ्याकडेच बघतोय हे समोरच्या आरश्याने दाखवून दिल.त्याने ४ थ्या माळ्याच बटन प्रेस केल आणि पंखा चालू केला.दरदरून घाम फुटलेल्या माझ्या चेहऱ्याला थंडावा वाटला.लिफ्ट ने पहिला मजला क्रॉस केला तेव्हा अचानक त्याने स्टॉपच बटन दाबल. मला काही कळलच नाही पंख्याच्या आवाजाशिवाय दुसरा कोणताच आवाज माझ्या कानी पडत नव्हता. माझ्या कपाळावर सूक्ष्म आठ्या पडल्या तो मात्र स्मित हास्य करत माझ्यासमोर आला. माझ्यासमोर एका गुढग्यावर बसला आणि खिशातली कैडबरी काढत म्हणाला Will u marry me...?? मला तर काहीसुचतच नव्हते इतक्या रात्री लिफ्ट मध्ये आम्ही दोघच आणि लिफ्ट थांबलेली.पहिल्यांदा त्याच्याशी बोलले अरे कोणी बघेल ना? परत त्याचा तोच प्रश्न Will u marry me ...??? मलाही ते खूप आवडल चटकन मी त्याच्या हातातली कैडबरी घेतली तेव्हा त्याच्या हातांचा झालेला स्पर्श अंगावर शहरे उमटवून गेला तो हसला आणि उभा राहिला लिफ्ट चालू केली. ४ था माळा येईपर्यंत माझी नजर झुकलेली आणि त्याची नजर माझ्यावर स्थिरावली होती.मी घरात आले आईने जेवायला वाढले पण माझी भूक तर त्याच्या प्रोपोसनेच शमली होती.अगदी जग जिंकल्यासारख वाटत होत.जे हव ते मिळाल्याचा आनंद काय असतो आज त्याची प्रचीती आली. त्या रात्री खूप उशिरापर्यंत झोपच नाही आली. इतक्या दिवसापासून चाललेल्या चोरट्या नजरेचा खेळ अस काही करू शकेल याची कल्पना नव्हती. पहाटे अचानक केव्हातरी डोळा लागला कळलच नाही. सकाळी उठले तेव्हा हम आपके है कौन मधील गाणं आठवलं.

Chocolate lime juice
ice cream toffiya
कल जैसे अब मेरे शौक है कहा
गुडिया खिलौनी मेरी सहेलिया
अब मुझे लगती ही सारी पहेलिया
ये कौनसा मोड ही उम्र का..???

खूप उत्साहात सर्व काम आटपत होते. आईच्या नजरेतून हि गोष्ट सुटली नाही तिने विचारलं काय झाल आज एवढ्या उत्साहाने काम करतेस? मी म्हटलं काम कराव तरी बोलणार आणि काम नाही केल तरी बोलणार मग ती गप्प बसली. माझ मलाच हसू आल. खरच बालपण केव्हा सरत आणि आपण तारुण्यात केव्हा पदार्पण करतो हे कळतंच नाही. कालपर्यंत आई वडिलांची सोनू आता अचानक त्याची प्रेयसी झाली होती. त्या दिवशी गरबा खेळायला जाताना खूप उत्साह होता.तोही आला होता पण आज त्याच्याशी खेळताना खूप भीती पण वाटत होती मैत्रिणीला कळेल,त्याचे मित्र चिडवतील असे अनेक विचार मनात येत होते.एखाद्याशी मैत्री असली कि काही वाटत नाही पण तेच जर एखाद्याच्या प्रेमात पडलो तर इतरांसमोर त्याच्याशी बोलायला अवघडल्या सारख वाटत .पण त्याच खेळण इतक छान होत कि मी स्वतःला थांबवू शकले नाही.परत रात्री लिफ्ट मध्ये दोघेजण. मला म्हणाला खूप छान खेळतेस गरबा. मी म्हणाले माझ्यापेक्षा तुझ खेळण मला खूप आवडल. एका मैत्रिणीला त्याच्याबद्दल सांगितले, ती कवयित्री होती मग काय बाईसाहेब सुरुच झाल्या माझ्यावर कविता करायला. खूप छान कविता केल्या तिने. त्यानेहि मला एक चारोळी पाठविली होती ती खूप आवडली मला,

तुझ्या मनातल्या रंगांना,बघून इंद्रधनुष्यही लाजेल,

त्या लाजण्याची एक,अप्रतिम छटा क्षितिजावर साजेल.

Dear सोनू,

मी तुझ्यावर खूप प्रेम करतो आणि मला तुझ्यापासुन काही लपवून ठेवायचं नाही त्यामुळेच मी हे letter तुला देत आहे.तुझ्या पूर्वी माझ्या आयुष्यात एक मुलगी आली होती स्वाती नाव होत तीच मी तिच्यावर खूप प्रेम करायचो अगदी जीवापाड पण एक दिवस अचानक मला कळलं कि ती माझ्यासोबत फक्त time pass करते. माझ्यासारखाच ती इतर दोन मुलांबरोबर फिरताना माझ्या मित्रांनी तिला पाहिलं होत. मी तिला जाब विचारला तर रडायचं नाटक करून माझ्याशी असलेले संबंध तिने तोडून टाकले.पण मी मात्र खूप hurt झालो.त्यांनतर ठरवलं कि प्रेमा बिमात नाही पडायचं पण मला तुझा स्वभाव खूप आवडला खर सांगतो आपण कधी बोलायचो नाही पण तुझ वागण बोलन या सर्व गोष्टी मी न्ह्याहाळायचो.तू माझ्याकडे चोरून बघायची हि गोष्ट पण माझ्या माझ्या लक्षात यायला वेळ लागला नाही. सोसायटीतल्या मित्राने पण तुझ्याविषयी सांगितलं गरबा खेळताना पण नजर तुझ्यावरच खिळलेली असायची...................

पत्र वाचून झाल्यावर मला त्याच्या x-girl friend विषयी मनात द्वेष निर्माण झाला पण ठरवलं त्याला या विषयी काही विचारून दुखवायचं नाही.पण त्याचा स्पष्टवक्तेपणा माझ्या मनात त्याच्याविषयी असलेल्या प्रेमात आणखी भर घालून गेला. दिवस खूप छान चालले होते. क्लासवरून येताना कधी कधी त्याला भेटायचे. मग हॉटेलात जाऊन गप्पा व्हायच्या मला बाहेर त्याच्यासोबत फिरायला खूप भीती वाटायची म्हणून नेहमी होटेलिंगच व्हायचं. एकदा त्याच्याबरोबर बाइक वरून खारघरला सिनेमा बघायला गेले होते. वाटत होत बाइकवर त्याच्या मागे घटट मिठी मारून बसाव. पण माझ्या तत्वामध्ये ते बसत नव्हत. म्हणून मग फक्त खांद्यावरच हात ठेवला. या दोन महिन्याच्या भेटीगाठीत त्याने एकदाही मला स्पर्श केला नाही किंवा तसा प्रयत्नही केला नाही त्यामुळे मी स्वतःला खूप नशीबवान समजायचे. त्याच्याविषयी मनात आदर वाढत होता. तो फक्त माझाच राहावा असे वाटत होते.

25 अप्रील् माझा बर्थ डे होता त्याने मला त्याच्याबरोबर मंदिरात चालण्याची विनंती केली. मंदिरात जाऊन अभिषेक करून आम्ही सर्विस रोडने चालत येत होतो. बाइक सर्विसिंगला असल्याने त्याने आणली नव्हती. सर्विस रोडला असलेल्या कठड्यावर बरेच कपल्स बसलेले असतात. तिथे आम्हीही बसलो. त्याने पेस्ट्रिस आणली होती तो खाऊन छोटासा बर्थडे सेलेब्रेट केला जो माझ्यासाठी आजपर्यंतचा सर्वात आनंदीमय होता. बाजूला काही कपल्स बसले होते त्यांचे अश्लील चाळे बघून दोघानाही ऑक्वर्ड फिल होत होत. त्याने मला विचारलं तुझ वय काय? मी काहीच बोलले नाही. मग तोच अंदाजाने म्हणाला १८ असेल नक्कीच!! मी फक्त मान हलवली. मग त्याने एक वेगळीच इच्छा प्रकट केली मला म्हणाला, मला तुला १८ वेळा किस करायचं आहे as ur bday gift म्हणून. पहिले मी शॉक झाले पण मग त्याच हसणं पाहून वाटलं मस्करी करत असेल. मी नाही म्हटलं. त्याने माझा हात हातात घेतला एक छानस छोटस बाहूल माझ्या हातात ठेवत म्हणाला, हे तुझ गिफ्ट माझ्या प्रेमाची आठवण, कधी माझी आठवण आली कि याच्याकडे बघत जा. मला ते गिफ्ट खूप आवडल नेमक त्याच दिवशी बाबांना प्रमोशन मिळालं त्यामुळे तेही मंदिरात जाऊन येत होते संध्याकाळची वेळ होती अचानक बाबांची बाइक समोर येऊन थांबली आईशपथ ...!!! एवढेच शब्द माझ्या तोंडून बाहेर पडले. बाबांनी नजरेनेच मला मागे बसण्याची खूण केली. त्याचा चेहरा तर पांढरा पडला होता. मी गुपचूप जाऊन बाबांच्या मागे बसली. त्या दिवशी बाबांनी एवढ मारलं कि मी तो दिवस कधीच विसरू शकत नाही माझ्या बर्थडेच सर्वात मोठ गिफ्ट मला मिळालं होत.

रात्री रडत असताना बाबा बेडरूममध्ये आले, सोबत आई पण होती. डोक्यावरून हात फिरवत म्हणाले, सोनू मला माफ कर पण मी जे काही केल ते तुझ्याच भल्यासाठी केलं बाळा. आजकाल प्रेम म्हणजे बाजार होऊन बसलाय कोणीही उठल सुटल म्हणत माझ हिच्यावर किंवा याच्यावर प्रेम आहे पण ते प्रेम नसत, असत तर फक्त आकर्षण!! तुम्ही मुल लहान आहात त्यामुळे तुम्हाला ते कळत नाही पण आम्ही यातून गेलो आहोत. त्यामुळेच आम्हाला तुमची काळजी वाटते. मी नुसतीच हुंदके देत उशीत तोंड खुपसून ऐकत होते अचानक बाबा रडायला लागले म्हणाले, सोनू आमचं दोघांचही खूप प्रेम आहे तुझ्यावर आणि म्हणून आम्हाला वाटत कि तू काही वेडवाकड पाउल टाकू नये. आजपर्यंत आम्ही तुझी प्रत्येक इच्छा पूर्ण केली ती तुझ्यावरच्या प्रेमाखातरच बाबांनी पहिल्यांदा रडताना बघून मी उठले आणि सरळ बाबांच्या कुशीत गेले आम्ही तिघेही खूप रडलो. बाबांनी डोक्यावर ओठ ठेवले आणि म्हणाले चल फ्रेश हो केक कापायचा ना ..? त्या दिवशी कळल आईवडिलांच्या रागातही प्रेमच असत. पप्पानी ड्रेस पीस आणला होता माझ्यासाठी. मग रात्री केक कापला आणि झोपायला गेले. बाहेर गार वारा सुटला होता चंद्राचा प्रकाश खोलीभर विखुरला होता. एका बाजूला तो होता आणि एका बाजूला आईवडील. काही सुचत नव्हत काय कराव ते. मग ठरवलं त्याला भेटायचं नाही. पण २ दिवसातच त्याची खूप आठवण यायला लागली इतकी की.... मी वेडी होऊन जाईल अस वाटायचं. घरात कोणी नसताना त्याला कॉल केला. त्याला त्या दिवशी घडलेली सर्व हकीकत सांगितली आणि म्हटलं कि मला विसरून जा, मी माझ्या बंधनातून तुला मुक्त करते आणि त्याच काहीही ऐकून न घेता मी फोन ठेवला.

त्यानंतर त्याने माझ्या मैत्रिणीकडून माझ्याशी कॉंटॅक्ट करण्याचा खूप प्रयत्न केला. एकदा लिफ्ट मध्ये लेटर देण्याचा प्रयत्न केला पण मी नाही घेतलं. एक दिवस अचानक कळलं कि तो कोलकाताला गेला. मला खूप वाईट वाटलं आपल माणूस खूप दूर गेल्यासारखं वाटू लागलं. मी त्याला जितक दूर सारण्याचा प्रयत्न करत होते तितकाच तो माझ्या जवळ येत होता. एक वर्ष पूर्ण मी त्याने दिलेल्या बाहुल्याकडे बघून काढलं .

नुकतीच बारावीची एक्साम झाली होती मी टेलिमार्केटिंग मध्ये जोब धरला. काही दिवसांनी त्याला कॉल केला तब्बल एक वर्षाने मी त्याच्याशी बोलत होते. खूप वेळ बोलले त्याच्याशी, त्याला खूप विनवण्या केल्या कि तू परत ये. त्याला सॉरी वगेरे म्हणाले खूप रडले त्याच्यासाठी. कारण अजून मी त्याला एक क्षणही विसरले नव्हते .तो कुठल्यातरी कोर्स साठी गेला होता. कोर्स संपताच परत आला. अचानक येऊन त्याने मला सर्प्राइज़ दिल. त्याला बघण्यासाठी भेटण्यासाठी जीव आसुसला होता. काही माणसांची किंमत ते जवळ असताना कधीच कळत नाही, पण दूर गेल्यानंतर कळत कि ते आपल्यासाठी काय आहेत ते. किती महत्व आहे आपल्या आयुष्यात त्याचं ते तेव्हाच कळत. त्याला भेटायला त्याच्या एका मित्राच्या रूमवर गेले. रड रड रडले त्याची माफी मागितली आणि नकळत त्याच्या कुशीत विसावले. त्याने खूप समजावले तेव्हा कुठे मी शांत झाले. माझ्या डोळ्यांतले अश्रू पुसत त्याने माझा चेहरा ओंजळीत धरला आणि त्याचे ओठ माझ्या ओठांवर टेकवले. माझी प्रतिकार करण्याची हिम्मतच झाली नाही.वाटत होत हि मिठी कधी सुटूच नये. घरी आले आरश्यात स्वताला न्याहाळल. मला माझ्या नजरेला नजर भिडवण्याची लाज वाटत होती. माझी मूल्यतत्व मीच संपवली होती,

त्यानंतर फोनवर बर्याचदा बोलायचो, भेटताना खूप सावधता बाळगायचो. पण आता प्रणय खूप बदलला होता त्याच्या बोलण्यात अश्लीलता खूप होती. पण मी काही बोलायचे नाही काय करणार प्रेमात वेडी झाले होते ना त्याच्या . नेहमी भेटल्यावर हातात हात घेण, चालताना बोटांची गुंफण करण, ऑटोमध्ये बसल्यावर माझ्याकडे एकटक बघणं हे चालू असायचं. या गोष्टीना मी कंटाळले होते मला ते पटायचं नाही एकदा मी त्याला स्पष्ट बोलले; "किस करणे, स्पर्श करणे हेच प्रेम असत का? तस असेल तर मला नाही जमणार !!!." त्यालाही राग आला तोही निघून गेला.

त्याच्या बर्थडेला मी त्याला कॉल लावण्याचा खूप प्रयत्न केला पण त्याने रिसीव नाही केला. सहा तास सतत मी कॉल करत होते शेवटी त्याने उचलला मी त्याला विश केलं आणि म्हटलं 'ट्विन्स' मध्ये भेटूया तो नाही म्हणाला, मी खूप विनवण्या केल्या आणि शेवटी म्हटलं कि मी तुझी तिथे वाट बघते जरूर ये. मी त्याची तब्बल दीड तास वाट बघितली पण तो नाही आला. तो विसरला होता मला....कायमचा. त्या नंतर त्याला एक दोनदा कॉल केला होता त्याने माझ्याकडे सरळ सरळ शरीरसुखाची मागणी केली होती हे ऐकून तर मी अवाकच झाले. त्याची माझ्या मनात असलेली प्रतिमा एका क्षणात ढासळली. तोही नावाप्रमाणेच निघाला .त्यानंतर मी त्याला परत कधीच कॉल केला नाही.सोसायटीत दिसला तरी मान खाली घालून निघून जायचे .काही दिवसांनी मला एक वेगळीच बातमी कळली त्याच्याविषयी. तो ज्या ठिकाणी वाशीला राहायचा तिथे माझ्या एका मैत्रिणीचे नातेवाईक राहायचे तिच्याकडून जी काही बातमी कळली तिने तर माझ्या पायाखालची जमीनच सरकली.

तिथल्या एका मुलीवर त्याचे प्रेम होते २२ वर्षाची होती ती. तिला याच्याकडून गर्भधारणा झाली होती.प्रकरण घरच्यांना कळलं पण याच्या वडिलांचे आणि त्यांचे चांगले संबंध होते आणि समोरची माणसे चांगली होती. याच्या वडिलांचा विचार करून त्यांनी ते प्रकरण संपवलं. याच्या वडिलांची समाजात चांगली ओळख होती. एकदम सज्जन गृहस्थ होते. म्हणून प्रकरण निपटल. त्यामुळे त्यांनी ती जागा सोडून इकडे शिफ्ट झाले होते .

........म्हणजे याने जे सांगितलं ते सर्व खोट होत. गरब्याच्या खेळाप्रमाणे माझ्या मनाशीही खेळला होता. बरोबर म्हटलं होत मी..... खूप छान खेळतोस गरबा तू!!...खरच...... खूप छान खेळतोस. त्या दिवशी अजिबात रडले नाही कारण खूप मोठ्या संकटातून वाचले होते याचा आनंद वाटत होता त्याच्यासोबत घालवलेल्या "त्या " क्षणांची किळस वाटू लागली होती.त्याच्याकडे तर आता बघायची पण इच्छा नव्हती . आता मी गरबा खेळण बंद केल होतं. पण एक दिवस देवीला पाया पडायला गेले त्या दिवशी तो दिसला एका दुसर्या मुलीसोबत खेळताना ...काळजी वाटली मला ...त्याची नाही... तर त्या मुलीची.

मध्ये खूप आजारी पडले होते सतत ताप यायचा ....काविळच निदान झाल. खूप काही करून बघितलं पण फरक पडत नव्हता. औषध,गोळ्या,मांत्रिक,तांत्रीक काही फायदा नाही झाला . कारण मी आतून पोखरले होते, औषधांना माझ शरीरच प्रतिसादच देत नव्हत. कावीळ पोटात झाली होती. दिवसेंदिवस प्रकृती खंगत चालली होती आई-बाबा खूप काळजी घ्यायचे. पण माझ मन अजूनही त्याच्या आठवणीत हुंदळत होत.....का अस केलस रे तू? का असं फसवलस? किती मनापासून प्रेम केल मी तुझ्यावर आणि तू ......एकच इच्छा आहे शेवटची कि परत अस कुणाला फसवु नकोस ..बस !!!! खूप प्रेम केल रे तुझ्यावर आणि करत राहीन मरेपर्यंत ...
तो तिच्या शेजारी उभा होता. त्याल वेड्याला माहीतच नव्हत कि त्याच्याच आठवणीत ती गेली. तिची आई गप्प झाली होती, बाबांच्या डोळ्यांतून अश्रू ओघळत होते. प्रणयच्या वडिलांनी अम्बुलेंस मागवली होती तिच्यासाठी नव्हे ..! तर तिच्या आईसाठी. कारण सोनू गेली होती, खूप दूर गेली होती. कायमची जिथून ती कधीच परत येणार नव्हती आणि त्याच शॉकने तिची आई गप्प झाली होती. तिच्या डाव्या हातात त्याने दिलेला बाहुला होता तो त्याच्या नजरेतून सुटला नाही. त्याला पाहताच तोसुद्धा ढासळला.

वेदना हि फुलांच्या काट्यानसारखी असते
एक नाजुकशी कळ मनात उमटते
प्रणयाच्या वेळी जशी प्रेयसी
हात सोडून निसटते....

जाणकार वाचकांनी नोंद घ्यावी की ही कथा माझी नसून ती येथे लेखकाच्या परवानगीने पोस्ट करत आहे.
ह्या कथेचे सर्व श्रेय कथेच्या मुळ लेखकाला. कथेचे मूळ लेखक सचिन हळदणकर.

Tuesday, September 28, 2010

पहिल्या 'propose'चा पहिलाच गंध

पहिल्या 'propose'चा पहिलाच गंध

First हे First च असतं, असा आपण continuously उल्लेख करतो. कारण पहिल्याचं महत्त्व आपण जाणतो. तर चला पहिल्या propose चा थोडा अनुभव घेऊ या.

एव्हाना त्यांची Friendship वर्गातल्या बाकापासून Canteenच्या बेंचपर्यंत आली होती. अर्थात त्यासाठी मित्र-मैत्रिणींच्या गराड्यात Canteen चा कडवट चहा गळ्याखाली ढकलण्यासाठी काही तरी कारण अकारण पुढे करावे लागत असे. मग गप्पा-गोष्टी आणि टिंगलटवाळकीच्या निमित्तानं एकमेकांशी एखाद-दुसरा संवाद साधला जाई, तर कधी कधी वादविवाद झडे. असे दिवसांमागून दिवस जात होते. तो आज "प्रपोज' करील, उद्या करील, परवा करील, अशा भाबड्या आशेला कुरवाळत ती येणारा प्रत्येक दिवस ढकलत होती. पण "तो' सोन्याचा दिवस काही केल्या उगवत नव्हता. तशीच मनाची घालमेल काही केल्या शमत नव्हती. शेवटी भावनात्मक कोंडी फोडण्यासाठी तिने स्वतःच "प्रपोज' करण्याचा चाकोरीबाहेरचा आणि अत्यंत धाडसी निर्णय घेतला.

तसेही ती काही अशोकाचं झाड नव्हती; ज्याला फूलही नाही, सावलीही नाही की फळंही नाही! एकविसाव्या शतकातील मुलीने स्वतःला व्यक्तच करू नये, हे शक्‍य तरी आहे काय! तशीही ती स्वभावाने खूप नम्र आणि संकोची मुलगी नव्हती. मनातल्या भावनांना वाट मोकळी करून देण्यासाठी एका दिव्यातून जावे लागेल, याचा तिला पुरेपूर अंदाज होता. त्यासाठी मनाची पक्की तयारी केली होती. "कल करे सो आज, और आज करे सो अब,' या उक्तीप्रमाणे तिने उद्याच प्रपोज करण्याचे ठरविले.

पहिल्या अर्थात पहिल्या आणि शेवटच्या प्रपोजची मनात थोडी धाकधूक होतीच. तो "हो' म्हणेल की ..!' याचा राहून-राहून मनात विचार येत होता. गुलाबाच्या पाकळ्या तोडून झाल्या, गणिताच्या वहीची पानं मोजून झाली, तरी विश्‍वासक आणि थोडे आश्‍वासक उत्तर काही सापडेना. शेवटी थेट त्याच्यासमोर जाऊन आपल्या भावना व्यक्त करण्याचा निर्णय घेतला. पण तिला पठडीबाज प्रपोज करायचे नव्हतं. काही तरी वेगळं करण्याची ऊर्मी स्वस्थ बसू देत नव्हती.

त्यामुळे थेट, पण थोड्या वेगळ्या धाटणीच्या प्रपोजचा सराव करण्याचा विचार मनात डोकावला. रात्री बळेबळे चार घास खाऊन ती आपल्या खोलीत गेली. दार बंद करून आरशासमोर पंधरा-वीस वैविध्यपूर्ण प्रपोज मारले. त्यांतील एका वाक्‍याचा दुसऱ्याशी अर्थाअर्थी संबंध नव्हता. प्रपोजमध्ये थोडी सुसूत्रता येण्यासाठी जे म्हणायचे आहे, ते नीट लिहून परत सराव केला. तरीही समाधान झाले नाही. प्रपोज सत्राच्या मध्यंतरी थोडा विरंगुळा म्हणून आकाशाला हात टेकवून एक-दोन गाण्यांच्या मधुर चालींवर पाय थिरकायचे. सर्व करून झाले; पण त्याला थेट प्रपोज करण्याची हिंमत नसल्याची तिला सारखी जाणीव होत होती. त्यापेक्षा प्रेमपत्र लिहून भावना व्यक्त करणे जास्त सोईस्कर वाटले. त्याने तिची गणिताची वही मागितलेली होतीच. उद्या ती देताना त्यात प्रेमपत्र ठेवण्याचा बेत तिने रचला. पत्राच्या प्रस्तावनेतच सकाळचे तीन वाजले; नंतर चारचा अर्धा ठोकाही पडला. शेवटी मोजून चार ओळीचे; पण भावनांनी ओतप्रोत भरलेले पत्र फायनल केले. ते सहज दिसेल अशा जागी वहीत लपवून ठेवले.

दुसऱ्या दिवशी सकाळी उठून बागेतले एक ताजे, टवटवीत गुलाबाचे फूल पत्राच्या शेजारी ठेवले. पहिले दोन तास संपल्यानंतर सर्व विद्यार्थी व्हरांड्यात जमा झाले. ती त्याचा जवळ जाऊन म्हणाली, ""मला तुझ्याशी महत्त्वाचे बोलायचे आहे.'' तो म्हणाला, ""मलाही!'' दोघेही कॅंटीनच्या बेंचवर थोडे अवघडलेच. काय बोलावे ते दोघांनाही कळेना. या गोंधळातच तो तिला थेट म्हणाला, ""तुझे माझ्यावर प्रेम आहे?'' ती थोडी दचकलीच. अंगावर पाल पडावी तशी ती चटकन "नाही' म्हणाली. असे काही घडण्याचा तिने विचारही केलेला नव्हता. थोडे सावरून तिने प्रतिप्रश्‍न केला, "तुझे आहे काय?' आता तिने नाही म्हटल्यावर माझे तुझ्यावर एकतर्फी प्रेम आहे, असे म्हणणे म्हणजे निव्वळ मूर्खपणा होता. त्यात मैत्री गमावण्याची रिस्कही होती. पण त्याला "नाही' म्हणताच आले नाही. त्याने "लिटल बिट' म्हटले.

तिला काहीच कळाले नाही. तिने परत विचारणा केली. तर तो नजर झुकवून अपराधी भावनेने "हो' म्हणाला. तो पुन्हा पुटपुटला, ""तू विचार करून उत्तर दे ना. माझ्यासाठी थोडा वेळ घे.'' हुकमी पत्ता आपल्या हातात ठेवत ती, ""ठिकै, उद्या सांगते'' म्हणाली. वही तशीच हातात घेऊन आनंदाच्या सागरात आकंठ बुडालेल्या मनाने वर्गात परतली. त्याच्याप्रमाणेच तिलाही काही तरी "महत्त्वाचे' सांगायचे होते, याचा त्याला पुरता विसरच पडला.

रात्रीची नीरव शांतता. तो आपल्या खोलीत कॉटवर पाय दुमडून गाढ विचारात बसलाय. भिंतीवरील घड्याळाच्या काट्यांचा आवाज स्पष्ट ऐकू येतोय. तास सरला की ठोक्‍यांच्या कर्कश आवाजाने त्यांची तंद्री भंगते, ती काही क्षणांसाठीच. पुन्हा तो विचारांच्या दरीत लोटला जातो. आपोआप. भावना व्यक्त केल्याचं समाधान चेहऱ्यावर दिसत असलं तरी ती "हो' म्हणेल की "...' हा प्रश्‍न त्याला छळतोय. ""मुलीसुद्धा ना... एक "हो' किंवा "नाही' म्हणायला किती वेळ घेतात. दुसऱ्याची परीक्षा घेण्यात यांना फारच आवडतं. आमचा येथे जीव जातो. हे त्यांना कसं कळत नाही!'' तो स्वतःशीच बडबडत होता. उद्या कॉलेजात गेल्यावर तिला थेट विचारावं, असा मनात तो पक्का निर्धार करतो.

दुसऱ्या दिवशी ती कॉलेजला येतच नाही. तो दिवसभर कॉलेजच्या पार्किंगमध्ये तिची वाट पाहत घुटमळत असतो. पण पदरी निराशाच पडते. शेवटचा तासही सरतो. आता त्याच्या धीराचा बांध फुटतो. तो तिच्या मैत्रिणीकडून तिचा मोबाईल क्रमांक घेतो. फोन फिरवतो तर "नॉट रिचेबल.' आता काय करावे! तो हतबल होतो; पण नाउमेद होत नाही. शेवटी पडल्या चेहऱ्याने बिछान्यात गुडूप होतो. ती का आली नसेल, तिला राग तर आला नसेल ना, असे अनेकानेक प्रश्‍न मनात रुंजी घालत असतात. तिसरा दिवस उगवतो. तो पुन्हा पार्किंगमध्ये तिची वाट पाहत उभा असतो. ती येते. गाडीला पार्क करून थेट त्याच्या दिशेने सरसावते. दोघेही न बोलताच जणू पूर्वनिर्धारित प्लॅनप्रमाणे कॅंटीनला जातात. कॉलेजचा पहिलाच तास असल्याने कॅंटीनमध्ये कमालीचा शुकशुकाट असतो. दोघेही गप्प असतात. केवळ त्यांच्या हृदयाची स्पंदने नकळत संवाद साधत असतात.

ती बोलती होते. म्हणते, ""मी तुझ्या भावनांचा आदर करते. तू स्वतःला निर्भीडपणे व्यक्त केलंस, याचा हेवाही वाटतो. या वयात अशा भावना मनात येणं स्वाभाविक आहेत. त्या व्यक्त करण्यातच त्याचं फलित असतं. काही मुलं घुम्या स्वभावाची असतात. मुलगी कितीही आवडली तरी व्यक्तच होत नाहीत. मुलगी बिचारी वाट बघत बसते. शेवटी त्याच्या मनात माझ्याबाबत काही नसेल, या निष्कर्षापर्यंत येऊन पोचते. अशात एखाद्या दुसऱ्या मुलानं "प्रपोज' केलं तर त्याचा भावनांचा आदर करीत केवळ त्याच्यासाठी "हो' म्हणते. मुलीला कधी कुणाच्या भावना दुखवता येत नाहीत. एखाद्या मुलाने "प्रपोज' केल्यावर एखादी मुलगी नकार देत असेल, तर त्यामागे काही छुप्या बाबी असतात. परिस्थिती त्यांना "नाही' म्हणण्यास भाग पाडते. तू मला "प्रपोज' केलंस याचा मला सार्थ अभिमान आहे.''

ती थोडी थांबून म्हणाली, ""दोघे प्रेमात पडले, गावभर गोंधळ घातला आणि शेवटी "ब्रेकअप' झाला असं सध्या प्रेमाचं स्वरूप आहे. मला तसं करायचं असतं, तर याआधीही अनेक मुलांनी मला "प्रपोज' केलं होतं. मी त्यांनाही "हो' म्हणू शकले असते. माझा तात्पुरत्या प्रेमप्रकरणावर विश्‍वास नाही. वय उथळ असलं तरी माझ्या भावना उथळ नाहीत. "ऍलुम्नी मीट'मध्ये वर्गमित्रांनी माझ्या प्रेमाबद्दल दबक्‍या आवाजात बोलावं, हे मी कधीही सहन करू शकणार नाही. मला त्यांच्यापुढे अभिमानानं मिरवायचं आहे. केवळ आजच नाही, तर शेवटच्या श्‍वासापर्यंत.''

ती बोलत होती, ""येत्या तीन-चार वर्षांत माझ्या लग्नाची बोलणी सुरू होतील. तुझं आणि माझं वय सारखंच असल्यानं या अल्पावधीत स्वतःला सिद्ध करणं तेवढं सोपं नाही. तरीही आपण मिळून काही प्रयत्न करू. त्यासाठी माझी सर्वतोपरी साथ तुला मिळेल. मी शब्द देते. तुला कधीही एकटं सोडणार नाही. माझं वचन राहिलं. मी कुठेही कमी पडणार नाही. पण त्यासाठी हवाय तुझा जन्मभरासाठी मला साथ देण्याचा निर्धार. तो असेल तर तू माझा स्वीकार कर; अन्यथा मला फसविल्याचं पाप तुझ्या माथी लागेल. तू विचार करून उत्तर दे. मला काही घाई नाही. तू म्हणशील तोपर्यंत वाट बघण्याची तयारी आहे माझी. मला हवंय ते केवळ तुझं आश्‍वासक उत्तर. नीट विचार कर. माझ्यासाठी.''

त्याला तिचं बोलणं काही केल्या कळत नव्हतं. आता बॉल त्याच्या कोर्टात होता. ""मी उद्या सांगतो,'' असं म्हणून तो विषय संपवतो.

पुन्हा एकदा रात्रीची भकास शांतता. खोलीत फक्त भिंतीवरील घड्याळाच्या काट्यांची आणि त्याच्या हृदयाची हालचाल. बिछान्यावर पाय दुमडून तो विचार करतोय. थोड्या वेळात बाहेरच्या बोचऱ्या थंडीचं अस्तित्व खोलीतही जाणवायला लागतं. पाय झाकले जातील, तेवढंच पांघरूण घेतो. पुन्हा विचारचक्र सुरू. मणामणाचं ओझं मनावर घेऊन तळमळत बिछान्यावर थोडा पहुडतो. तरीही नजर शून्यात. अंतर्मनाचा वेध घेण्याच्या प्रयत्नात मनात एक अनपेक्षित द्वंद्व सुरू... ""एक निर्णयही किती महत्त्वाचा असतो. तुमचं आख्खं आयुष्य पालटण्याची ताकद त्यात असते.

म्हणून तो विचार करूनच घ्यावा, हे समजत असलं तरी उमगत नाही,'' तो स्वतःशीच बोलत होता. त्यानं तिला वेळ मागणं, हे वरकरणी त्याला फारच अपराधीपणाचं वाटत होतं, पण पर्याय नव्हता. आयुष्यभराच्या "कमिटमेंट'वर सहज उत्तर देणं तितकं सोपं नव्हतं. त्यातही एकदा शब्द दिला, तर त्यासाठी प्राणही गेला तरी बेहत्तर, असा त्याचा मराठी बाणा. पण शब्द देताना थोडा विचार करून निर्णय घेण्याचा त्याचा लहानपणापासूनचा स्वभाव. त्याने तिच्याकडे मागितलेल्या वेळेचं अंतर्मन समर्थन करीत होतं; पण अक्षम्य दिरंगाई होऊ द्यायची नव्हती. कारण प्रेमाच्या मैदानात मागं राहणाऱ्याची हमखास विकेट पडते, याची जाणीव होतीच. विचारांच्या अनेक फेऱ्या झाल्या; पण समाधानकारक उत्तर काही केल्या सापडेना.

त्याचं एक मन म्हणालं, ""अरे, तुझ्यावर सर्वस्व ओवाळून टाकण्याची त्या मुलीची तयारी आहे. ती तुझी आयुष्यभरासाठी साथ मागतेय. तिला केवळ टाइमपास करायचा असता, तर केव्हाच "हो' म्हणून मोकळी झाली असती, पण तसं नाही. एवढी समजूतदार मुलगी तुला शोधून सापडणार नाही. या मुलीनं तुला वास्तवाचं दर्शन घडवलं. शेवटी प्रेम हे प्रेम असतं आणि तुमचं आमचं "सेम' असतं, हेच खरं. तिला पहिल्यांदा बघितल्याबरोबर मनाने साद दिली. नुकत्याच आलेल्या एका इंग्रजी चित्रपटात दाखविलं आहे ना. परग्रहावरील प्राणी त्यांच्या वेणीसारख्या संवेदकाच्या माध्यमातून एकमेकांच्या संवेदना जाणून घेतात. आपल्याला देवाने "सिक्‍स्थ सेन्स' दिलाय. एखाद्याचे डोळे, चेहरा, स्वभाव आणि वागणूक बघून आपण आपलं मत बनवितो. यालाच दुसऱ्याच्या संवेदना, भावना जाणून घेणं म्हणतात. ती भावुक होऊन बोलत असताना प्रेमाचा साक्षात्कार होत होता आणि त्या प्रेमाच्या परतफेडीची निरागस आशा तिच्या बोलक्‍या डोळ्यांमध्ये स्पष्ट दिसत होती. डोळ्यांमध्ये जमलेल्या आसवांवरून ती तुझ्याबाबत किती हळवी आहे, याचा पुरेपूर अंदाज येत होता. यालाच कदाचित दोघांची "लिंक' लागणं म्हणत असावं. तसंही तू तिला बघितलं आणि ती तुला "क्‍लिक' झाली. "वुई मेड फॉर इच अदर', अशी मनाने साद दिली. ती तुझी वाट बघतेय. जा, पळत जा तिच्यापाशी.''

तर दुसरं मन म्हणत होतं, ""अरे, आई-वडिलांच्या स्वप्नांचा जराही विचार न करता एखाद्याला आयुष्यभराचं "कमिटमेंट' देणं खरंच योग्य आहे? आणि तू दिलेला शब्द पाळू शकला नाहीस तर? प्रेमात रममाण होण्यासाठी तिने तुझ्यात ऊर्मी जागविली. पण चाकोरीबाहेरचा विचार करणं फारच कठीण आहे. तिच्या निखळ, निःस्वार्थ आणि निर्मळ मनाला दुखविण्याचं दुःसाहसही तुझ्याकडून होणार नाही, हे खरं. पण जोखीम घेण्यासही मन धजावत नाही. तिच्या बोलण्यात पोरकटपणा नव्हता, तर एका समजूतदार मुलीने कोणताही आडपडदा न ठेवता परखडपणे आपलं मत मांडलं होतं. त्यामुळे तुझी भीती अनाठायी व अप्रस्तुत आहे. मात्र, विचार करून निर्णय घे. आणि एकदा विचार पक्का झाल्यावर त्यावर ठाम राहा.''

बऱ्याच विचारांती त्याने आपली मान होकारार्थी या अर्थाने हलविली आणि निर्णय घेतला. एकदम पक्का आणि झोपेच्या आहारी गेला.

दुसऱ्या दिवशी टवटवीत लाल गुलाबाचं फूल आणि तळहाताच्या आकाराची कॅडबरी घेऊन तो कॉलेजला गेला. त्याच्या चेहऱ्यावरील भाव तिने क्षणात टिपले आणि ती कमालीची लाजली. तिच्या गालावरची गोड खळी आणखीच खुलली. त्याने दिलेल्या गुलाबाच्या फुलाचा तिनं सुहास्य वदनानं स्वीकार केला. कॅडबरी जणू हिसकूनच घेतली. तो श्‍वास रोखून बघत होता. एक शब्दही न बोलता तिने एक चिठ्ठी दिली. त्यात गुलाबाचं कोमेजलेलं फूल होतं. त्याच्या चेहऱ्यावर प्रश्‍नांकित भाव उमटला. त्याने तिच्याकडे मान वळविली, तेव्हा ती म्हणाली, ""मी चार दिवसांआधीच चिठ्ठी लिहिली होती. तुझी थोडी परीक्षा घेतली. सॉरी. माफ कर. पुन्हा असं करणार नाही.''

तो चिठ्ठी उघडून पाहतो तर त्यात लिहिलं होतं...

चांदणी मी तुझी, चांद साक्षी नभी,
स्वामी हृदया, मी तुझी रे सखी,
नाव रे तुझे, कोरले हृदयी,
उच्चार स्मरे, प्रत्येक स्पंदनी.

"त्याने निर्णय घेतला. अगदी ठाम. तोही माझ्यासाठी. माझ्या हळव्या भावनांना प्रतिसाद देण्यासाठी. माझ्या सरळसोट बोलण्यानं तो कदाचित दुखावला असेल. थोडा चिडलाही असेल; पण माझी बाजू स्पष्ट मांडण्याविना पर्याय नव्हता. मला हातचं राखून वागण्याची सवय नाही. जे आहे, ते मी स्पष्ट करते. माझा स्वभावच आहेच तसा. त्याच्या निखळ, निःस्वार्थी, निर्मळ मनाचा वारंवार प्रत्यय येत होता. अनपेक्षित परिस्थितीचा सामना करताना तो थोडा डगमगेल, असं वाटलं होतं; पण तसं काही झालं नाही. त्याने स्वतःला केवळ व्यक्तच केलं नाही, तर एक जबाबदारी स्वीकारली. अगदी मनमोकळेपणाने. मला असाच मुलगा हवा होता. विचार करून निर्णय घेणारा. दृढनिश्‍चयी. तसंही, if and is noble, then why to worry about means.. शेवट दोघांच्या मनासारखा झाल, यातच मोठं समाधान आहे...'' ती स्वतःशीच बोलत होती.

INDICATIVE SYLLABUS OF WRITTEN EXAM FOR CAT. III

INDICATIVE SYLLABUS OF WRITTEN EXAM FOR CAT. III

Aptitude Question Paper:
This question paper is to be attempted by all candidates. The question paper will consist of
100 objective type questions. All questions carry equal marks. The components of the
question paper are as given below:

General Intelligence & Reasoning:
This sub-test is designed to test the candidate's inference and logic from the given information.
It would include questions of both verbal and non-verbal type. This component may include
questions on analogies, similarities and differences, problem solving, analysis, judgment,
decision making, visual memory, relationship concepts, arithmetical reasoning, arithmetic
number series, non-verbal series, coding and decoding, statement conclusion, etc.

General Awareness and Current Affairs:
This sub-test is designed to test the candidate's general knowledge and current affairs.
Questions in this component will be aimed at testing the candidate's general awareness of the
environment around him and current events and apart from that general awareness about the
concerned region/zone for which advertisement has been published for will also be tested. The
test may also include questions relating to India and its neighboring countries especially
pertaining to Sports, History, Culture, Geography, Economic Environment, General Polity, Indian
Constitution, and Scientific Research, etc.

Numerical Aptitude:
This sub-test is designed to test the quantitative ability of the candidates. The test consists of
questions on Addition, Multiplication, Division, Fractions, Percentage, Rate of Interest, Work and
Task, Ratio and Proportion, Distance, Profit & Loss, Mensuration, Algebra and Geometry, etc.

Data Analysis and Sufficiency:
This sub test is designed to test the ability of candidate to interpret and analyse the information
and the data provided in the form of table, line graph, bar graphs, pie charts or combination of
them. It also includes questions to test the ability to find out the sufficiency of data to answer
the questions.

English Language:
This sub-test is aimed to test candidate's ability to comprehend a situation from a given passage
and testing the language ability of the candidates in day to day communication in English. It
includes questions on synonyms, antonyms, words with corresponding meanings, singular,
plural, one word substitutes, idioms and phrases, correct spellings, etc.

Computer Awareness:
This sub-test is designed to test candidate's knowledge of basic computer operations, MS Office
including MS Word, MS Excel, MS PowerPoint, MS Access operations, emails, internet and
websites, basic computer hardware and languages.

Technical Paper:
This additional component will have 30 objective type questions separately for accounts and
quality control and this paper to be attempted in addition to Aptitude Paper by the candidates
applying for the post of AG III (Accounts) and AG III (Quality Control) respectively. All questions
carry equal marks. This subtest will include technical questions based on the broad job
requirement and prescribed educational qualifications for the post of AG III (Accounts) and AG
III (Quality Control).

The above guidelines are informative and indicative for the candidates. The actual questions
may vary in difficulty level and content dispersion.