Marathi Novel Ch-9: पहिली चुक ... (शून्य- कादंबरी )

Ch-9: पहिली चुक ... (शून्य- कादंबरी )

कमांड1 आणि कमांड2 खुर्चीवर आरामात बसले होते. बॉसने त्यांच्यावर सोपविलेलं काम व्यवस्थित पार पडल्यामुळे ते खुष आणि समाधानी दिसत होते. त्यांची पूर्ण रात्र धावपळीत गेली होती. बसल्या बसल्या कमांड1ला तंद्री लागल्यागत होत होतं. त्याच्या समोरुन रात्रीचा एक एक प्रसंग जणू चलचित्राप्रमाणे सरकत होता....


... रात्रीचे 3-3.15 वाजले असतील. बाहेर बोचरी थंडी अंगाला झोंबत होती. इकडची तिकडची चाहूल घेत कमांड1 आणि कमांड2 एका अपार्टमेंटमध्ये घुसले. आपर्टमेंटमध्ये सगळीकडे भयाण शांतता होती. तिथे जी सेक्यूरीटी तैनात होती, त्याचा त्यांनी आधीच बंदोबस्त लावला होता. तरीही सावधगीरीने, पावलांचा आवाज न होवू देता ते लिफ्टजवळ आले. आजूबाजूला आपली तिक्ष्ण नजर फिरवीत कमांड1ने हलकेच लिफ्टचं बटण दाबलं. लिफ्ट उघडताच इकडे तिकडे बघत कमांड1 आणि कमांड2 दोघंही लिफ्टमध्ये घुसले. दोघांच्याही हातात पांढरे सॉक्स घातलेले होते. त्यांचा चेहरा कुणालाही व्यवस्थित दिसू नये म्हणून त्यांनी ओव्हरकोट घालून ओव्हरकोटची कॉलर उभी केली होती. लिफ्टचा दरवाजा बंद झाला. कमांड1ने समोर येऊन लिफ्टचे बटन दाबले ज्यावर लिहिले होते 10.

लिफ्ट दहाव्या फ्लोअरवर येऊन थांबली. लिफ्ट उघडली. कमांड1 आणि कमांड2 इकडे तिकडे बघत हळूच बाहेर आले. कुणी नाही असं बघून ते पॅसेजमध्ये चालू लागले. त्यांच्या शूजच्या तळाशी रबर लावलेलं असावं, कारण ते जरी झपाझप चालत होते तरी त्यांच्या शूजचा बिलकुल आवाज येत नव्हता. ते 103 नंबरच्या फ्लॅटसमोर येऊन थांबले. पुन्हा दोघांनी इकडे तिकडे बघितले. कोणीही नव्हतं. आपल्या ओव्हरकोटच्या खिशातून काहीतरी काढून कमांड1ने ते समोरच्या फ्लॅटच्या दाराच्या की होलमध्ये घातलं. दोन तीन झटके देऊन त्याने ते की होलमध्ये फिरविलं आणि दरवाज्याच्या हॅडलला एक हलकासा खाली दाबून झटका दिला. दार उघडलं . दोघांच्याही चेहऱ्यावर हास्य तरळलं. आंत गडद अंधार होता. दोघेही हळूच फ्लॅटमध्ये घुसले. त्यांनी त्यांच्या हातातले पांढरे सॉक्स काढून ओव्हरकोटच्या खिशात ठेवले. सॉक्सच्या आत त्यांच्या हातात रबराचे हॅन्डग्लोव्हज घातलेले होते. त्यांनी हळूच आवाज न करता आतून दरवाजा लाऊन घेतला.

हॉलमध्ये अंधारात कमांड1 आणि कमांड2 चाचपडू लागले. अंधारातच त्यांनी बेडरूमच्या दिशेचा अंदाज बांधला आणि त्या दिशेने चालू लागले. अचानक कमांड1 मधे ठेवलेल्या टी पॉयला अडखळला. त्याने पडता पडता बाजूला ठेवलेल्या एका वस्तूला धरले आणि स्वत:ला सांभाळले. कमांड2ने पण त्याला पडण्यापासून वाचविण्यासाठी आधार दिला. तो पडायचा तर वाचला पण या गडबडीत बाजूला ठेवलेला एक गोल काचेचा पेपर वेट त्याच्या धक्याने घरंगळायला लागला. कमांड1 ने पेपरवेटला मोठया शिताफीने पकडले आणि पुन्हा पूर्वीच्या जागेवर व्यवस्थित ठेवले.

" अरे यार लायटर लाव ... सालं इथं काहीच दिसत नाही आहे" कमांड1 हळू आवाजात पण चिडून बोलला.

कमांड2ने आपल्या खिशातून लायटर काढून पेटविले. आता अंधूक प्रकाशात थोडेफार दिसायला लागले होते. त्यांच्या अगदी समोर एक उघडा दरवाजा होता.

बेडरूम इकडेच असायला पाहिजे...

कमांड1ने विचार केला. कमांड1 हळू हळू त्या दरवाज्याकडे निघाला. मागेमागे कमांड2 चालू लागला. दरवाज्यातून आत गेल्यावर एका बेडवर कुणीतरी झोपलेले असल्याची आकृती त्यांना दिसली. कमांड1ने तोंडावर बोट ठेऊन कमांड2ला 'बिलकुल आवाज करू नको' असे खुणावले. कमांड1ने अंधारात चाचपडून बेडरूमचा लाईट लावला. जे कोणी झोपलेलं होतं ते बहूधा गाढ झोपलं असावं कारण काहीही हालचाल नव्हती. कोण होतं ते समाजायला काही मार्ग नव्हता कारण त्याने तोंडावरून पांघरूण घेतले होते. कमांड1 ने आपल्या ओवरकोटच्या उजव्या खिशातून बंदूक काढली. झोपलेल्या आकृतीकडे बंदूक रोखत त्याने त्या आकृतीच्या चेहऱ्यावरचे पांघरूण काढले. ती एक सुंदर स्त्री होती. ती त्यांच्या अपेक्षेप्रमाणेच असावी कारण क्षणाचाही विलंब न लावता कमांड1 ने सायलेंसर लावलेल्या बंदुकीने तिच्यावर गोळ्यांची बरसात करणे सुरू केले. तिच्या शरीरात हालचाल झाली पण ती फक्त मृत्यूपूर्वीची तडफड होती. पुन्हा तिचे शरीर ढिले पडून तिची हालचाल थांबली. झोपेतून उठायची पण उसंत कमांड1ने तिला दिली नव्हती. ती रक्ताच्या थारोळ्यात निश्चल अशी मृत अवेस्थेत पडली होती.

" ए, तुझ्याजवळचा चाकू जरा इकडे दे" कमांड1 कमांड2ला म्हणाला.

आता त्याच्या आवाजातला हळूपणा जाऊन त्याला एक वेगळीच धार आली होती. कमांड2 ने त्याच्या ओवरकोटच्या खिशातला चाकू काढून कमांड1च्या हातात दिला. कमांड1 तो चाकू मृत शरीराच्या रक्तात बुडवून भिंतीवर रक्ताने लिहायला लागला.

लिहिणे झाल्यावर कमांड1 तिथे जवळच असलेल्या फोन जवळ गेला. त्याच्या ओवरकोटच्या डाव्या खिशातून त्याने एक उपकरण काढले. फोन नंबर डायल केला आणि त्या उपकरणातून फोनमध्ये बोलायला लागला, " ... अजून एकजण ...हयूयाना फिलीकींन्स ...शून्यात विलीन झाली आहे..."

तिकडून काही आवाज येण्याच्या आधीच त्याने फोन ठेऊन दिला. कदाचित त्याने पोलीस स्टेशनला फोन केला होता. फोन ठेवल्यानंतर अचानक कमांड1चे लक्ष त्याच्या हाताकडे गेले.

" माय गॉड!" त्याच्या तोंडातून भीतीयुक्त आश्चर्याने निघाले.

" काय झालं?" कमांड2 कमांड1च्या हाताकडे बघत म्हणाला.

काय गडबड झाली ते आता कमांड2च्यासुध्दा लक्षात आलं होतं. कमांड1च्या उजव्या हातातला रबराचा हॅन्डग्लोव्ह फाटला होता. मघाशी हॉलमध्ये अडखळून पडण्याच्या गडबडीत कशाला तरी अडकून तो फाटला असावा.

" माझ्या हाताचे ठसे इथे सगळीकडे उमटले असतील ... आपल्याला इथून जाण्याच्या आधी ते सर्व साफ केले पाहिजे" कमांड1 आपल्या खिशातून रुमाल काढत म्हणाला.

" जास्त ठसे नसतील ... आपण पोलीस येण्याच्या आत पटापट साफ करू शकतो" कमांड2 आपल्या खिशातून रुमाल काढत म्हणाला.

दोघेही रुमालाने खोलीतल्या सगळ्या जागा लाईटचा स्वीच, बेडचा काठ, बाजूचा टेबल सर्व घाई घाईने साफ करायला लागले.

बेडरूममध्ये कुठेही त्याच्या हाताचे ठसे राहिले नसावेत याची खात्री करून ते हॉलमध्ये गेले. तिथे त्यांनी टी पॉय, दरवाज्याचे हॅन्डल, खालची फरशी , जिथे हात लागल्याची शक्यता होती ते सर्व कपड्याने साफ केले. अचानक त्यांना पोलिसांच्या गाडीचा सायरन ऐेकायला येऊ लागला. दोघांनी घाईघाईने एकदा पुन्हा बेडरूममध्ये जाऊन नजर फिरविली. जसा पोलिसांच्या गाडीचा आवाज जवळजवळ येऊ लागला तसे ते धावतच समोरच्या दरवाज्याजवळ आले. दरवाजा हळूच उघडून बाहेरची चाहूल घेत ते दोघे तिथून पसार झाले....


.... अचानक कमांड1 विचाराच्या तंद्रीतून जागा होत आपल्या खुर्चीतून ताडकन उठला.

" काय झालं?" कमांड2 ने विचारले.

" गडबड झाली ... एक मोठी चूक झाली" कमांड1 म्हणाला.

कमांड1ची नशा पूर्णपणे उतरली होती.

" चूक? ... कोणती" कमांड2 ने विचारले.

कमांड1च्या चेहऱ्यावरचे भाव पाहून कमांड2ची नशा पण उतरायला लागली होती.

" माझ्या बोटाचे ठसे तिथे राहिले आहेत" कमांड1 म्हणाला.

" आपण तर सर्व जागी नाहिसे केले होते" कमांड2 म्हणाला.

" नाही ... एका जागी आपण साफ करायचे विसरलोे आहोत" कमांड1 म्हणाला.

" कुठे?" कमांड2 म्हणाला.

एव्हाना कमांड2पण उठून उभा राहिला होता.

" तुला आठवत असेल ... जेव्हा मी हॉलमध्ये अडखळून पडलो होतो ... तेव्हा तिथे टी पॉयवर ठेवलेला एक काचेचा पेपरवेट घरंगळायला लागला होता ..." कमांड1 सांगत होता.

कमांड2 कमांड1 कडे काळजीने बघत ऐकत होता.

" आवाज होऊ नये म्हणून मी तो पेपरवेट उचलून पुन्हा पूर्वीच्या जागेवर ठेवला होता" कमांड1 म्हणाला.

" माय गॉड ... त्याच्यावर तुझ्या हाताचे ठसे तर साफ करायचे राहूनच गेले"

कमांड1 गहन विचार करायला लागला.

" आता काय करायचं?" कमांड2 ने विचारले.

कमांड1 काहीच बोलला नाही. खिडकीजवळ जाऊन खिडकीच्या बाहेर बघत तो विचार करायला लागला. कमांड2 ला काय करावे अन काय बोलावे काहीच सुचत नव्हते. तो नुसता कमांड1च्या हालचाली बघत होता. कमांड1 पुन्हा खिडकीजवळून ते दोघे जिथे बसले होते तिथे परत आला. त्याने समोर ठेवलेला त्याचा व्हिस्कीचा रिकामा ग्लास पुन्हा भरला आणि एका घोटातच पूर्णपणे रिचविला. पुन्हा कमांड1 खिडकीजवळ गेला आणि विचारात मग्न झाला.

" काही तर करता येईल आपल्याला" कमांड2 कमांड1 ला दिलासा देण्याचा प्रयत्न करीत होता.

कमांड1 काही वेळ स्तब्ध उभा राहिला आणि अचानक काही तरी सुचल्यासारखे ओरडला ,

" यस्स ऽऽ"

" काय, काही मार्ग मिळाला?" कमांड2 ने आनंदाने विचारले.

पण कमांड1 कुठे सांगण्याच्या मनस्थितीत होता? त्याने कमांड2 ला खुणावले,

" चल लवकर ... चल माझ्यासोबत चल"

कमांड1 घराच्या बाहेर पडला आणि त्याच्या मागे मागे कमांड2 चालत होता.

(क्रमशः ...)